کاتالیست های عمل آوری شده با هیدروژن

کاتالیست های عمل آوری شده با هیدروژن

---

کاتالیست های ابداعی برای عمل آوری با هیدروژن عبارتند از اکسیدهای کبالت و مولیبدن آلومین پایه و نیکل اکسید تیومولیبدات سولفیدهای تنگستن و نیکل و وانادیم اکسید. امروزه کاتالیست های اکسید های کبالت و مولیبدن آلومین پایه بیشترین کاربرد را دارند زیرا مشخص شده است که بسیار گزینش پذیرند و به سهولت بازیابی می شوند و در مقابل سموم مقاومند. آنها باید از طریق تبدیل فلزات عمل آوری با هیدروژن از شکل اکسیدی به شکل سولفیدی فعال شوند.
با وجود این چنانچه حذف نیتروژن حائز اهمیت باشد کاتالیست هایی که از ترکیبات نیکل – کبالت – مولیبدن یا نیکل – مولیبدن آلومین پایه باشند. از کارایی بیشتری برخوردارند. معمولا حذف نیتروژن از جریان های هیدروکربنی دشوارتر از حذف گوگرد است و هر عملی که بتواند مقدار اضافی نیتروژن را به حد مطلوب کاهش دهد قادر خواهد بود به طرز موثرتری مقدار اضافی گوگرد را حذف کند. معمولا کاتالیست های حاوی نیکل را پیش از رساندن به دمای واکنش فعال می کنند. این عمل به روش پیش سولفیدی کردن آن ها با کربن دی سولفید مرکاپتان یا دی متیل سولفید انجام می شود. ولی بعضی پالاشگرها این کاتالیست را از طریق تزریق مواد شیمیایی سولفید کننده در خوراک نفتی به هنگام راه اندازی فعال می کنند. واکنش سولفیدی شدن به شدت گرما زاست و باید دقت کرد که از دماهای بالا در طول فعالسازی اجتناب شود.
کاتالیست های کبالت – مولیبدن برای گوگردزدایی و کاتالیست های نیکل – مولیبدن برای نیتروژن زدایی مناسب هستند ولی هر دو کاتالیست می توانند گوگرد و نیتروژن را جدا کنند. کاتالیست های نیکل و مولیبدن برای هیدروژن دار کردن فعالتر از کاتالیست های کبالت – مولیبدن می باشند. که در شرایط عملیاتی مشابه بیشتر به سیر کردن حلقه های آروماتیکی می پردازند. به طور خلاصه اگر هدف کاهش گوگرد کاتالیست های کبالت – مولیبدن در مقایسه با کاتالیست های نیکل مولیبدن می توانند شرایط عملیاتی ملایمتر و با مصرف هیدروژن کمتر مقدار گوگرد را تا حد مورد نظر کاهش دهد. اگر کاهش نیتروژن یا سیر کردن حلقه های آروماتیکی در مد نظر باشد کاتالیست نیکل مولیبدن ترجیح داده می شود.