آشنایی با کاتبان و خوشنویسان نی ریز

میر زا احمد نی ریزی

فرزند شمس الدین محمد

 معروف به میرزا احمد نی ریزی یا میر احمد نی ریزی, توانا ترین و نامدارترین خوشنویس قلم نسخ ایران که در اواخر دوره صفریه می زیسته است.

او را  استاد الاساتید , اعجوبه زمان و ناده دوران خوانده و آخرین کسی دانسته اند که در ایران در خط نسخ ید بیضا می نموده و پس از او در خسن خط نسخ تا کنون کسی به میدان اشتهار پا ننهاده است.

علاوه بر آثار به جا مانده از او که تاریخ و محل کتابت آنها بخشی از تاریخ حیات وی را روشن می سازد. از منابع متقدم و تحقیقات و تالیفات معاصر نیز می توان در هر چه روشن تر شدن زندگانی این هنرمند توانای ایرانی استفاده کرد.

قدیمیترین منبعی که در آن از او یاد شده تذکره ریاض الشعرا’  واله داغستانی است. واله با او مصاحبت داشته و ذیل شرح احوال عمویش لطف علیخان داغستانی, گزارش مختصری از او به دست داده است.

در تذکره های مختلف از استاد احمد نی ریزی یاد شده که مهمترین و جامع ترین تحقیق درباره احمد نی ریزی مقاله استاد ارجمند محمد حسن سمسار در دائره المعارف بزرگ اسلامی است.

میرزا احمد در نی ریز در محله سادات ولادت یافت. تاریخ تولد او دانسته نیست, اما با توجه به آثار موجود او که برخی متعلق به اواخر سده یازدهم هجری قمری است, می توان ولادت او را در نیمه دوم سده یازدهم حدس زد. برخی تولد او را در 1067 هجری قمری گفته اند که البته ماخی رای آن ذکر نشده است.

نام پدر او ملا علی اکبر و میرزا شمسعلی نیز گفته اند. میرزا احمد در نی ریز نشو و نما یافت و در همانجا به تحصیل پرداخت و با اصول و فنون خط و کتابت آشنا شد و چنانکه گفته اند در مدرسه غیاثیه نی ریز به تعلیم شاگردان اشتغال داشت.

استاد مستقیم میرزا احمد شناخته نشد. میرزا احمد تا اواخر سده یازدهم هجری قمری در زادگاه خود به سر برد. تا این رمان تنها دو اثر به او نسبت داده اند که یکی از آن دو قطعا از آن او نیست .

وی در اواخر سده یازده رهسپار اصفهان شد و در سال 1100 هجری قمری مقارن با اواخر حکومت شاه سلیمان صفری اول(حک 1077-1105 هجری قمری)در اصفهان سکنی گزید. میرزا احمد در خانه ای در محله پا قلعه می نشسته که بعدا به نوه دختری او میرزا ابوالخسن فرزند میر محمد اسماعیل خاتون آبادی تعلق گرفت.این خانه همچنان نسل به نسل در تملک سادات خاتون آبادی پا قلعه در آمد اتاق مشق و کتابت نی که به صورت ارسی سمت قبله ساخته شده بوده تا این اواخر باقی بود ه است.

میرزا احمد در سال 1107هجری قمری به دربار شاه سلطان حسین صفوی راه یافت و مورد توجه و عنایت خاص او و دیگر درباریان قرار گرفت.

میرزا احمد ظاهرا تا آخر عمر در اصفهان ماندگار شد. وجود آثار متعددی از 1107 تا حدود 1150 هجری قمری که در آنها به محل کتابت یعنی اصفهان اشاره شده نشان می دهد که وی بیشتر عمر خود را در اصفهان گذرانده است.

میرزا احمد آثار بسیاری پدید آورد و گفته اند که از راه کتابت حدود شصت هزار تومان صفوی و هدایا و تحف بسیاری از شاه سلطان حسین و درباریان و ساحب منصبان دریافت کرد. با وجود این از این درآمد هنگفت فقط به اندکی قناعت نمود و بقیه را در راه خدا انفاق کرد.

گفته اند که میرزا احمد 99 تا 120 قرآن, 77 صحیفه سجادیه و تعداد بسیاری ادعیه, مرقع و  قطعه کتابت کرده است.

میرزا احمد آثار بسیاری در کتابت قرآن و ادعیه دارد که اکثریت آن در موزه کاخ گلستان و مابقی در موزه های دیگر موجود می باشد.

از سالهای پایانی زندگانی میرزا احد و نیز تاریخ وفاتش هیچ اطلاعی در دست نیست. برخی تاریخ وفاتش را 1155 هجری قمری گفته اند. واله داغستانی در تذکره ریاض الشعرا’ که در سال 1161 تالیف کرده او را میرزا احمد مرحوم خوانده است.که می بایست بین دهه 50 تا 60 فوت کرده باشد.

محل دفن او را به اختلاف ذکر کرده اند. سنگلاخ, آرامگاه او را در کربلا دانسته در حالی که بعضی دیگر مدفن او را در زادگاهش نی ریز گفته اند.مرحوم جلال الدین همایی اطلاعات دقیق تری در کتاب تاریخ اصفهان به دست داده است. او مدفن میرزا احمد را در بقعه درب امام  در اصفهان دانسته و گفته است که فعلا اثری از آن دیده نمی شود ولیکن قطعی است که میرزای نی ریزی در همین مقبره ره خاک رفته است.

بنای یادبودی نیزر در زادگاهش برپا داشته اند.بنای یادبود در قبرستان میرشهاب الدین احمد در محله سادات واقع است.برخی آنجا را مدفن وی دانسته اند و حتی اخیرا سنگ قبری نیز برای آن تهیه شده و در آنجا قرار داده شده است.

در کتاب تاریخ و فرهنگ نی ریز به تفصیل درباره استاد احمد نی ریزی, زندگی نامه و آثارش  توضیح داده شده است.

رکن بن نصیر نی ریزی:

عبدالله بن یحیی بن عبدالله بن محمد بن احمد, ملقب به دکن بن نصیر نی ریزی, از خوشنویسان و کاتبان گمنام که در سده هشتم هجری قمری می زیسته است.

از شرح احوال و زندگانی وی هیچ اطلاعی در دست نیست. او کاتب نسخه ای از کتاب نزهت الارواح و روضت الافراح است که توسط شمس الدین محمد بن محمود شهرزوری تالیف شده است.

این نسخه در مجموعه جنگ دسائل کتابخانه حمیدیه به شماره 1/1447 و میکرو فیلم آن به شماره 1/195 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است. این مجموعه شامل 420 برگ و در فاصله سالهای 750 تا 811 هجری قمری کتابت شده است.

محمد بن عبدالکریم نی ریزی:

از کاتبان گمنام که در سده هشتم هجری قمری می زیسته است.

نسخه ای از الوافیت فی شرح الکافیت تالیف رکن الدین حسن بن محمد گرگانی(متوفی717 هجری قمری) به قلم محمد بن عبدالکریم در دست است که در تاریخ 783 هجری قمری کتابت کرده است. این یسخه به شماره 2725 در کتابخانه ملی تبریز موجود است.

نورالدین احمد نی ریزی

فرزند محمد و نوه کمال شریف:

نورالدین احمد, فرزند محمد و نوه کمال (کمال الدین) نی ریزی ملقب به نورالدین شریف نی ریزی, از خوشنویسان قلم نسخ که در سده نهم هجری قمری می زیسته است.

او در اواخر سده نهم هجری قمری به قزوین مهاجرت کرد و در پایان آن قرن به سبب شیوع طاعون و وبا از آنجا به برخی از روستاهای اطراف قزوین پناه برد. نسخه ای از رساله حاشیت لوامع الاسرار, تالیف قطب الدین رازی,توسط نورالدین کتابت شده است.

عیسی بن احمد برمکی نی ریزی:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده نهم و دهم هجری قمری است.

دانسته های ما درباره وی محدود به گزارش مختصری است که در فهرست کتب خطی کتابخانه آستان قدس رضوی ذیل مواهب الهی آمده و تنها اثری که از او شناخته شده, کتابت همین نسخه کتاب مواهب الهی است.

این کتاب تاریخ آل مظفر از آغاز ظهرو این خاندان تا سال 757 هجری قمری است که معین الدین معلم یزدی به نام شاه شجاع نوشته است.

محمود بن احمد نی ریزی:

خوشنویس گمنام قرن دهم هجری قمری است.

تنها اثری که از او باقی است, نسخا ای از قرآن کریم است که در سال 987 هجری قمری کتابت کرده است. این قرآن به شماره 1502 در کتابخانه آستان قدس رضوی نگهداری می شود.

شمس الدین بن حافظ نی ریزی:

کاتب و خوشنویس قلم نسخ در سده یازده هجری قمری است.

نسخه ای از کتاب قواعد الحکام تالیف علامه حلی, به قلم او در دست است. این نسخه به قطع رحلی عنوان, شنگرف, جلد تیماج حنایی مقوایی به قلم نسخ در تاریخ ماه صفر سال 1058 هجری قمری کتابت شده ,و به شماره 402 در کتابخانه آستانه امامزاده عبدالعظیم حسنی در شهر ری موجود است.

فخر الدین احمد بن سلطان محمد نی ریزی:

نسخ نویس گمنام نی ریز که در سده 11 هجری قمری می زیسته است.

نزدیک بودن دوران زندگی و یبا میرزااحمد معروف, سبب شده که برخی آن دو را یکی بدانند درحالی که لقب پدرش با لقب پدر میرزااحمد متفاوت و خود او نیز ملقب به فخرالدین است.

تنها اثری که از او برجا مانده صحیفه سجاریه ای است که به شماره دفتر 1109 در کتابخانه کاخ-موزه گلستان نگهداری می شود.

محمد هادی نی نی ریزی:

از خوشنویسان قلم نسخ که در سده یازده هجری قمری می زیسته است.

نسخه ای از کتاب کنزالعرفان فی فقه القرآن تالیف مقداد بن عبدالله بن محمد بن حسین بن محمد سیوری, به دست او کتابت شده است. این نسخه به قلم نسخ و تاریخ کتابت آن 1066 هجری قمری است.

محمد طاهر نی ریزی

فرزند محمد قلی:

محمد طاهر فرزند محمد قلی نی ریزی, از نسخ نویسان سده یازده هجری قمری است.

تنها اثری که از او در دست است نسخه ای از کتاب حل مشکلات الشارات خواجه نصیر الدین طوسی (متوفی 762 هجری قمری) است که آن را به خط نسخ روز دوشنبه ذی القعده سال 1075 هجری قمری در اصفهان کتابت کرده است.

نورالدین حسینی نی ریزی معروف به میرزا بزرگ

فرزند شهاب الدین احمد:

از خوشنویسان قلم نسخ که در سده 13 هجری قمری در نی ریز می زیسته است.

اواز خاندان معروف سید جلال الدین عبدالله واز نوادگان سید قطب الدین نی ریزی و پدر میرشهاب الدین نی ریزی, حکیم و فیلسوف سده 13 و 14 هجری قمری است.

ظاهرا سید نورالدین تا آخر عمر در زادگاه خود به سر برد و سد انجام در همانجا در ماه شوال 1313 هجری قمری وفات یافت و در قبرستان میر شهاب الدین احمد به خاک سپرده شد. آرامگاه و سنگ قبر او هنوز در آن قبرستان پابرجاست.

دو نسخه از قرآن کریم به قلم او موجود است که یکی در موزه آستان قدس رضوی و دیگر در موزه کاخ گلستان نگهداری می شود.

میرزا محمد شفیع نی ریزی:

از عالمان و خوشنویسان سده دوازدهم هجری قمری است.

از زندگانی و شرح حال وی هیچ اطلاعی در دست نیست. تنها می دانیم که او در شمار بزرگان عصر خود بوده و اثری که با عنوان صیغ مشکله از او باق است نشان دهنده توانایی و تبحر او در علم صرف است.

محمد شریف خونساری که ظاهرا از شاگردان وی بوده حل چند صیقه مشکل عربی را از محمد شفیع پرسیده و جوابهای او را به صورت رساله ای جمع آورده است.

این رساله در سال 1190 هجری قمری کتابت شده و با شماره عمومی 515/942 در کتابخانه ملی فارس (شهید دستغیب) موجود است.

قطعه ای نیز از او در کتاب تذکره سازگار با رقم: محمد شفیع النیریزی آمده است که البته تاریخ آن قابل خواندن نیست.

میرزا زین العابدین نی ریزی:

از خوشنویسان گمنام سده 12 و 13 هجری قمری است. اطلاعات ما در بار ه و محدود به مطالبی است که خود او در پایان نسخه اصلاح الالفاظ به دست داده است. تنها اثری که از او می شناسیم کتابت کتاب اصلاح الالفاظ است. این کتاب تالیف شیخ مفید بن میرزانبی شیرازی است.

محمد کاظم نی ریزی

فرزند محمد رحیم:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده 13 هجری قمری است که با توجه به آثار به جا مانده از او می بایست در اواخر سده دوازده و نیمه اول سده سیزده زیسته باشد.

از او دو اثر باقی مانده

 صحیفه سجادیه که این نسخه در کابخانه اصغر مهدوی است. و قطعه ای به قلم نسخ رقاع که این قطعه در کتابخانه استاد بیانی است.

سید محمد جعفر نی ریزی

فرزند ابوالحسن حسینی:

از خوشنویسان و روحانیان نی ریز است که در سده سیزدهم هجری قمری می زیست.او از خاندان سید جلال الدین عبدالله و از نوادگان سید قطب الدین نی ریزی و پسر عموی سید نورالدین (میرزا بزرگ) بود و به سبب ازدواج با زنی از اهل ده چاه اغلب در آنجا سکونت داشت.حُسن شهرت او به شیخ محمد حسن سیرجانی ملقب به پیغمبر دزدان نیز رسید و شیخ محمد حسن در نامه ای که خاب به او نوشته او را گرامی و بزرگ داشته و بسیار ستوده است.

از آثار او کتابت دیوان شعر منسوب به امیرالمومنین علی(ع) به قلم نسخ است. ترجمه این اثر به نظم توسط علی پسر او به خط نستعلیق کتابت شده است. این اثر از سید مرشدالدین به فرزندش سید صبغد و نیز از او به فرزندش دکتر سید محمود جلالی به ارث رسیده است.

کتابت کتاب المجنون العامری و لیلی العامریه را نیز به او نسبت داده اند.

سید ابوطالب حسینی نی ریزی

فرزند سید حسین:

از خاندان سید جلال الدین عبدالله و از نوادگان سید قطب الدین محمد نی ریزی و پسر عموی سید نورالدین حسینی است که به ابو طالب لمس شهرت دارد.

او از خوشنویسان توانا بوده و در خطوط نسخ شکسته و ثلث مهارت داشته است. میرزاحسن حسینی فسائی در فارسنامه ناصری او را ستوده و در توصیف او گفته است: جناب مستطاب سید ابوطالب خوشنویس که قلم مشکین رقمش خط نسخ بر خطوط نسخ نویسان کشیده است.

سید ابوطالب حدود سال 1250 هجری قمری در نی ریز ولادت یافت و در همانجا بالید و به تحصیل و کسب فنون خوشنویسی پرداخت. گفته اند که سالهای آخر عمر به نجف اشرف سفر کرد و در همانجا در سال 1315 هجری قمری درگذشت.

از او آثاری چند باقی مانده است.

سید یوسف حسینی نی ریزی

فرزند سید نورالدین:

از سادات خاندان سید جلال الدین عبدالله واز نوادگان سید قطب الدین محمد نی ریزی که در سده سیزده و اوایل سده چهارده هجری قمری می زیسته است. او از خوشنویسان و دانشمندان عصر خود و برادر کوچکتر میرشهاب الدین نی ریزی بود.

سید یوسف در نی ریز در خانواده ای اهل علم و هنر و عرفان دیده به جهان گشود و در مدرسه حکیم به فراگیری علوم دینی پرداخت. او سپس راهی تهران شد و سالها در آنجا سکونت گزید و ظاهرا در همانجا تاهل اختیار کرد. برخی از نوادگان او در تهران سکونت دارند.

سید یوسف پس از وفات در قبرستان خاک فرج قم جنب برادرش میر شهاب الدین به خاک سپرده شد. تاریخ وفات او در نیمه اول سده چهاردهم هجری قمری گفته اند.

کتابت شجره نامه سید قطب الدین نی ریزی از او باقی مانده, البته آثار دیگری نیز داشته است که متاسفانه به آنها دسترسی نبوده است.

عبدالحسین نی ریزی

فرزند علی:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده سیزده هجر قمری است.

نسخه ای از تحفت الزائر علامه محمد باقر محلسی (متوفی 1110 یا 1111 هجری قمری) به قلم او در دست است.

علی نقی نی ریزی

فرزند عبدالحسین:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده سیزدهم هجری قمری است.

به قلم او سی پاره ای موجود است ه آن را در سال 1255 هجری قمری در نی ریز کتابت کرده است. این سی پاره در دو جلد و شامل جزو سیزدهم ونوزدهم قرآن کریم است که سید ابوطالب فرزند حاج آقا سید احمد و آقا محمد جعفر فرزند کربلائی علی محمد در سال 1255 هجری قمری بر مسجد نی ریز وقف کرده اند.

این اثر به شماره ردیف 627-629 و شماره ثبت 1471-1472 در کتابخانه آستان حضرت احمدبن موسی(ع) شاهچراغ موجود است.

محمد حسن نی ریزی:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده سیزدهم هجری قمری است.

در کتاب احوال و آثار خوشنویسان نام او محمد حسین آمده و در فهرست کتابخانه محلس شورای ملی به اشتباه با عنوان محمد حسن نیری از او یاد شده است. کتابت نسخه ای از زادالمعاد علامه مجلسی از او برجا مانده است.

محمد تقی نی ریزی:

از خوشنویسان گمنام سده سیزده هجری قمری است که تنها یک قطعه از وی باقی مانده است.

این قطعه به قلم نستعلیق نیم دودانگ و شکسته نستعلیق متوسط است.

او پدر محمد حسن نی ریزی از خوشنویسان توانا در قلم نسخ است.

ابوالقاسم نی ریزی

فرزند محمد تقی:

از خوشنویسان سده سیزده هجری قمری است. با توجه به نام پدرش و تاریخ زندگی او می تواناحتمال داد که او فرزند محمخد تقی خوشنویس و برادر محمد حسین نی ریزی باشد.

تنها اثری که از او در دست است صحیفه سجادیه ای است که در سال 1224 هجری قمری کتابت کرده است.

ملا عبدالجواد نی ریزی

فرزند ابوالقاسم:

از خوشنویسان توانای قلم نسخ که در سده سیزده می زیسته است.

با توجه به نام پدرش و نیز تاریخ زندگانی وی می توان احتمال داد که ابوالقاسم نی ریزی خوشنویس که پیش از این شرح حال وی گذشت پدر او باشد.

وی در نی ریز ساکن بوده و با محمد حسین خان نی ریزی (متوفی بعد از 1240 هجری قمری) حاکم نی ریز مصاحبت داشته و آثاری را نیز برای او کتابت کرده که از آن جمله نسخه ای از قرآن کریم است که در 1232 هجری قمری نوشته است. با توجه به آثار موجود او از 1232 تا 1290 هجری قمری یعنی در حدود 60 سال کتابت می کرده است. به گفته اعتضادالسلطنه او برای نوشتن هر جلد قرآن کریم صد تومان می گرفته است.

تنها  سه اثر  او در اختیار است.

محمد حسین نی ریزی

فرزند ملا محمد تقی:

از خوشنویسان قلم نسخ در سده سیزدهم هجری قمری است. اودر نی ریز در خانواده  ای اهل علم و هنر زاده شد. پدرش محمد تقی نیز در شمار خوشنویسان عصر خود بود . دانسته های ما از وی محدود به چند اثری است که از او برجا مانده است.

1-الاسعاف فی شرح ابیات القاضی و الکاشف

2- الاسعاف فی شرح ابیات القاضی و الکشاف(نسخه دومی که توسط ایشان تحریز شده)

3- مرقع

4- قطعه

محد صفی نی ریزی:

از نسخ نویسان گمنام که در نی ریز می زیسته است.

یک نسخه قرآن کریم به قلم او باقی است که با توجه به رقم آن به احتمال از نوادگان میرزااحمد نی ریزی بوده است.

ملا عبدالله نی ریزی

فرزند ملا علی عسکر:

از نسخ نویسان توانا و گمنام است که در سده سیزده و اوایل سده چهارده هجری قمری در نی ریز می زیست.

او در نی ریز ولادت یافت و همانجا نیز به آموختن و فراگرفتن اصول و فنون خوشنویسی پرداخت. تاریخ ولادت او دقیقا دانسته نیست اما برخی تولد او را در سال 1226 هجری قمری گفته اند. ملا عبدالله در محله سادات سکونت داشت و سرانجام نیز در همانجا در سال 1312 هجری قمری وفات یافت.

از او چند قطعه در دست است که نزد برخی از اهالی نی ریز نگهداری می شود.

سید علی نی ریزی

فرزند سید نعیم بزرگ:

سید علی فرزند سید نعیم شیخ الاسلام بزرگ عالم و خوشنویس توانا که در سده سیزده هجری قمری در نی ریز می زیسته است.

خاندان او در شمار عالمان و بزرگان و ادیبان آن دیار بودند.

سید علی به احتمال در اواسط نیمه اول سده سیزده در نی ریز ولادت یافت و در همانجا بالید و تحصیلات خود را به انجام رساند.با توجه به تاریخ آثار به جا مانده از او به احتمال در اواخر سده سیزده هجری قمری وفات کرده است.

از جمله آثار او وقف نامه روستای وزیره به خط شکسته نستعلیق و مبایعه نامه ای است که هر دو را در تاریخ 1272 هجری قمری کتابت کرده است.سید علی دارای چهار فرزند پسر بوده که همگی در شمار عالمان و خوشنویسان بوده اند.

سید داود نی ریزی

فرزند سید علی:

عالم و خوشنویس توانای نی ریزی است که در کتابت خطوط مختلف مهارت داشته . او در تاریخ 1255 هجری فمری در نی ریز ولادت یافت و در همانجا به فراگیری دانش و اصول خوشنویسی پرداخت. از آنجا که سید داود در شمار عالمان دینی شهر بوده در بسیاری از مسائل اجتماعی و دینی به او مراجعه می شده و به همین سبب نکاح نامه ها, وقف نامه ها و قباله های بسیاری به دست او کتابت و تایید شده است.

سید داود سرانجام در تاریخ 1377 هجری قمری در نی ریز درگذشت.

میرزا محمد نی ریزی:

از خوشنویسان گمنام قلم نسخ که در سده سیزده و اوایل سده چهارده هجری قمری می زیسته است. تنها اطلاعی که در باره وی داریم مجموعه ای است که به قلم وی کتابت شده است. این مجموعه شامل مناسک العاشقین و مشارب العارفین و مرآت العارفین  از راز شیرازی است.

محمد ابراهیم نی ریزی(متخلص به ساکت)

فرزند محمد شریف:

محمد ابراهیم فرزند محمد شریف متخلص به ساکت از دانشمندان ادیبان و خوشنویسان سده سیزده و چهارده هجری قمری است.

محد ابراهیم در پایان سده سیزده هجری قمری به مشهد مقدس سفر کرد و در آنجا به نسخه ای از کتاب امل الامل شیخ حرعاملی که به خط خود مولف کتابت شده بود دست یافت, به خاطر اشتغال بسیار گزیده از آن را انتخاب و کتابت کرد. اما پس از پایان , خود کاتب آنچه را کاسته بود در حواشی اضافه کرده است.

از محمد ابراهیم در بخش عارفان بیشتر خواهیم گفت

محمد امین نی ریزی

فرزند عبدالسمیع:

از نسخ نویسان توانا که در سده چهارده هجری قمری می زیسته است. به قلم او صحیفه سجارده ای باقی مانده است.

این نسخه به شماره 45 از کتابهای اهدایی مجید فیروز(ناصرالدوله)درکتابخانه مجلس شورا است.

میرزا محمد دانشمند

فرزند ملا محمد:

از خوشنویسان توانا در قلم نسخ که در سده سیزدهم و سده چهاردهم هجری قمری می زیسته است.

وی در نی ریز ولادت یافت و در همانجا به فراگیری اصول خوشنویسی اشتغال ورزید. علاوه بر کتابت به وعظ و خطابه نیز می پرداخت. او از طریق نگارش جزوه های قرآن مجید به ویژه سوره یاسین و سایر کتیبه های سفارشی زندگانی خود را اداره می کرد.

میرزا محمد تا آخر عمر مجرد زیست و سرانجام در سال 1381 هجری قمری در نی ریز وفات یافت. از او جند قطعه و نیز بخشی از کلام الله مجید باقی مانده که نزد برخی از اهالی نی ریز است.