کاتالیست های هیدروکراکینگ

کاتالیست های هیدروکراکینگ

---

تعدادی کاتالیست برای هیدروکراکینگ مورد استفاده قرار می گیرند که ترکیب آن ها با توجه به فرآیند مربوطه نوع خوراک و فرآورده های مورد نظر تهیه می شود. اکثر کاتالیست های هیدروکراکینگ مخلوط متبلور سیلیس – آلومین هستند که مقدار کمی از فلز خاک های کمیاب در داخل شبکه بلوری آن ها به طور یکنواخت توزیع شده است.
قسمت سیلیس – آلومین کاتالیست واکنش کراکینگ را فعال می کند در حالی که فلزات خاک های کمیاب واکنش هیدروژن دار شدن را فعال می کنند. در نتیجه استفاده از کاتالیست فعالیت آن کاهش می یابد و باید دمای واکنش گاه را در طول عمل افزایش داد تا سرعت واکنش افزایش یابد و میزان تبدیل حفظ شود. گزینش پذیری کاتالیست نیز با طول عمر آن تغییر می کند و افزایش دما برای حفظ میزان تبدیل باعث افزایش تولید گاز و کاهش نفتا می شود. چنانچه از خوراک های مرسوم استفاده شود دو تا چهار سال طول می کشد تا کاهش فعالیت کاتالیست بر اثر تجمع کک یا سایر رسوب ها به حدی برسد که نیاز به احیا داشته باشد. با سوزاندن رسوب های کک کاتالیست احیا می شود و فعالیت آن تقریبا به مقدار اولیه اش می رسد پیش از آن که تعویض کاتالیست لازم شود می توان چندین بار ان را احیا کرد. تقریبا تمامی کاتالیست های هیدرو کراکینگ از سیلیس – آلومین به عنوان پایه کراکینگ استفاده می کنند ولی فلزات خاک های کمیاب بر حسب کارخانه سازنده متفاوت اند. فلزاتی که بیشتر مصرف می شوند عبارتند از : پلاتین و پالادیم و تنگستن و نیکل می باشند.